ปั่นเรียบแม่น้ำขึ้นไปทางเหนือจะเจอกับเขตเมืองของเกียวโตที่แถว ๆ สะพานชิโจ (Shijo-ohashi) ฝั่งซ้ายของแม่น้ำคาโมะเป็นย่านชิโจคาวาระมะจิ ย่านห้างร้านสมัยใหม่ที่มีทั้งคาเฟ่และร้านรวงต่าง ๆ มากมาย ในขณะที่ทางขวาของฝั่งแม่น้ำจะเป็นย่านกิองที่มีความโบราณ มีร้านอาหารแบบ Sashiki และ Ryotei ซึ่งเป็นร้านอาหารแบบดั้งเดิม มีไมโกะและเกอิชาคอยต้อนรับลูกค้า ถัดออกไปจากกิองก็จะเจอศาลเจ้ายาซากะ

แม่น้ำคาโมะมีสะพานบริเวณที่แม่น้ำกับถนนใหญ่ตัดกัน ผมได้เล่าถึงถนนโกะโจและถนนชิโจซึ่งถนนสายสำคัญทางประวัติศาสตร์ของเกียวโตไปแล้ว ต่อไปก็คือถนนซันโจครับ สะพานบนถนนเส้นนี้ออกจะแปลกไปสักหน่อย เพราะในบรรดาสะพานข้ามแม่น้ำคาโมะด้วยกันทั้งหมดนั้น สะพานซันโจ (Sanjo Ohashi) เป็นเพียงสะพานเดียวที่มีขอบสะพานเป็นไม้ ว่ากันว่าสะพานนี้สร้างขึ้นในสมัยมุโรมะจิ (ค.ศ. 1336-1573) ถึงแม้ว่าตัวสะพานจะผ่านการบูรณะมาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังมีของเดิมหลงเหลืออยู่มาจนถึงปัจจุบัน นั่นก็คือส่วนบัวหัวเสาของราวสะพาน หากลองสังเกตดูใกล้ ๆ ตรงด้านทิศใต้ของสะพาน ที่บัวหัวเสาต้นที่สองนับจากทิศตะวันตก จะเห็นรอยคล้ายมีดหรือดาบหลงเหลืออยู่

ว่ากันว่ารอยดาบนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 1864 ตอนที่เกิดการปะทะกันระหว่างกลุ่มต่อต้านรัฐบาลโชกุนและซามูไรไร้นาย กับกองกำลังชินเซนกุมิ (Shinsengumi) ซึ่งเป็นกองกำลังพิเศษรักษาความสงบของรัฐบาลโชกุน และเมื่อข้ามสะพานซันโจไปก็จะเจอกับเรียวกังอิเคดะยะ (Ikedaya) เป็นจุดที่เกิด “เหตุการณ์อิเคดะยะ” หนึ่งในเหตุการณ์ที่ประกอบสร้างประวัติศาสตร์กว่า 1,000 ปีของเมืองนี้

พอเข้าใกล้มหาวิทยาลัย ภาพทิวทัศน์ก็เริ่มกลับเข้าสู่ถนนที่มีร้านค้าร้านอาหารสมัยใหม่เรียงรายอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม หากลองมองดูดี ๆ แล้ว จะพบว่ามีบ้านที่เรียกว่า Kyomachiya บ้านโบราณสไตล์เกียวโตที่สร้างขึ้นตั้งแต่ในอดีตและยังคงหลงเหลือกระจายอยู่ทั่วไป ด้านหน้าของบ้านเหล่านี้จะมีรั้วไม้ไผ่เพื่อป้องกันโคลน ฝน รวมทั้งยังกันไม่ให้สุนัขมาทำสัญลักษณ์แสดงความเป็นเจ้าของอาณาเขตอีกด้วยครับ

และตอนนี้ผมก็เดินทางมาถึงบริเวณที่แม่น้ำคาโมะตัดกับถนนมารุตะแล้วครับ จากตรงนี้ไปทางทิศตะวันตกจะเป็นสวนของพระราชวังเกียวโต สวนนี้ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกถึงประวัติศาสตร์อันยาวนานของเกียวโต เป็นสวนที่มีลานสนามหญ้ากว้างใหญ่ ตกบ่ายสามารถนั่งใต้ร่มเงาไม้ที่ทอดลงบนพื้น เป็นที่สงบเหมาะแก่การอ่านหนังสือเรียนมาก ๆ

ตรงข้ามเรื่อยไปทางฝั่งตะวันตกไม่ไกลนักจะมีศาลเจ้าเฮอันที่มีเสาแดงโทริอิขนาดยักษ์ และนอกจากนั้นบริเวณนี้ยังมีหอศิลป์หลายแห่งอยู่รวมกันอยู่อีกด้วย

อีกนิดเดียวจะถึงมหาวิทยาลัยแล้วครับ ผมเร่งฝีเท้าขึ้นด้วยแรงฮึดสุดท้าย ผ่านร้านแกงกะหรี่ที่มักไปกินกลางวันบ่อย ๆ ผมดีดกระดิ่งทักทายเพื่อนที่พึ่งมาถึงมหาวิทยาลัยพอดี “หวัดดี !”

การเดินทางไปมหาวิทยาลัยธรรมดา ๆ ของนักศึกษาคนหนึ่ง แต่ที่เกียวโตกลับมีการผจญภัยแปลก ๆ และการพบเจอประสบการณ์ใหม่ ๆ เกียวโตมีเรื่องเล่ามากมายจากประวัติศาสตร์อันยาวนานครับ แล้วการเดินทางไปมหาวิทยาลัยของคุณล่ะครับ ได้พบเจอกับเรื่องราวอะไรกันบ้าง